Konjugation zu «praevolāre, praevolō, praevolāvī,-»

	Präs. Ind. Akt.	Präs. Konj. Akt.	Imperf. Ind. Akt.	Imperf. Konj. Akt.	Fut. I Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praevol‑o	praevol‑e‑m	praevola‑ba‑m	praevola‑re‑m	praevola‑b‑o
2. Pers. Sg.	praevola‑s	praevol‑e‑s	praevola‑ba‑s	praevola‑re‑s	praevola‑bi‑s
3. Pers. Sg.	praevola‑t	praevol‑e‑t	praevola‑ba‑t	praevola‑re‑t	praevola‑bi‑t
1. Pers. Pl.	praevola‑mus	praevol‑e‑mus	praevola‑ba‑mus	praevola‑re‑mus	praevola‑bi‑mus
2. Pers. Pl.	praevola‑tis	praevol‑e‑tis	praevola‑ba‑tis	praevola‑re‑tis	praevola‑bi‑tis
3. Pers. Pl.	praevola‑nt	praevol‑e‑nt	praevola‑ba‑nt	praevola‑re‑nt	praevola‑bu‑nt

	Perf. Ind. Akt.	Perf. Konj. Akt.	Plusquamperf. Ind. Akt.	Plusquamperf. Konj. Akt.	Fut. II Ind. Akt.
1. Pers. Sg.	praevolav‑i	praevolav‑eri‑m	praevolav‑era‑m	praevolav‑isse‑m	praevolav‑ero
2. Pers. Sg.	praevolav‑isti	praevolav‑eri‑s	praevolav‑era‑s	praevolav‑isse‑s	praevolav‑eris
3. Pers. Sg.	praevolav‑it	praevolav‑eri‑t	praevolav‑era‑t	praevolav‑isse‑t	praevolav‑erit
1. Pers. Pl.	praevolav‑imus	praevolav‑eri‑mus	praevolav‑era‑mus	praevolav‑isse‑mus	praevolav‑erimus
2. Pers. Pl.	praevolav‑istis	praevolav‑eri‑tis	praevolav‑era‑tis	praevolav‑isse‑tis	praevolav‑eritis
3. Pers. Pl.	praevolav‑erunt, praevolav‑ere	praevolav‑eri‑nt	praevolav‑era‑nt	praevolav‑isse‑nt	praevolav‑erint